ආදරය විරහව සහ කඳුල....

නෙතින් වැටෙන්නට වෙර දරන කඳුලු බින්දුව......

අදුරේ සැගව යමි.......

බලාපොරොත්තු එකින් එක බිද වැටෙද්දී
පැතූ හැමදේම මා හැර දමා දුරස්ව යද්දී 
නෙතු අග කදුලු බිදු තනි මැකු බව
තවම අමතක නැත මට....
ඒ කදුලු පිසිනු ඇතැයි මා සිතූ නුඹ
මේ අදුරේ මා තනිකොට දමා
තවතවත් දුරට යන බව දැන දැන
වැලපෙන මගේ හදවතට
පසක් කල මැනව....නොලැබීමේ අරුත.....
එපා මට ලොවම දැන්.....එපා මට සිහිනයන්....
ඉටුනොවන සිහිනයක්
සදාකාලික සමරුවක් සේ.....
මා හදේ නිදන් කොට....
දොරගුලු වසමි අද.......
කිසිදා මා හැරදමා නොගිය
සදාකාලික වේදනාව නම් වූ
සදාදර මා මිතුර
වඩිනු මැන මගෙ ලොවට යලිත්
සදාකාලිකවම රැදී මා වෙත
විදින්නට මා ලැබූ ජීවිතය....විදවන්නට.......
සංසාරය පුරාවටම.....................

බිදෙන්නට යන සිහිනය......

දහසක් දේ කැපකොට
සිවුවසක් නිදි වරා
ගොඩ නගාගත් ලෝකය
අහෝ මේතරම් නපුරුද?
මට විතරක් නොව 
මවුපියන්ගේ සතුට සුව සදන්නට
ඔවුන් ඉපයු හැම සතේම
වියදම් කලේ මොකටද......?
ඔවුන්ගේ දෑත් වල නැගුණු කරගැට 
ණය ගෙවන්නට කවදා නම් 
හැකි වෙයිද මට......?
සොදුරු යැයි සිතා සිටි
සරසවි සිහිනය
රුදුරු ලෙස රිදවද්දී
තවතවත් දරාගෙයන
 කොතෙක් නම් ඉවසම්ද......?

අනුන්ගේ බ්ලොග් ලිපි හොරකම් කිරීම...

මා  හිතවත් බ්ලොග් සහෘදයනි. මේ බලන්න.. ඔයාල මට කියන්න මේ වැඩේ හරිද කියලා.. මම 2010-03-04 වෙනිදා මගේ බ්ලොග් එකේ ලිවුව ඔබ මට හිමිද?  කියන නිසදැස තවත් කෙනෙකු එයාගෙ බ්ලොග් එකේ 2010-03-19 වෙනිදා කොපි කරලා ලියලා සිනහව කියන නමින් එයාගෙ දගකාර යෞවනයේ සිතැගි අදහස් කියන එයාගෙ බ්ලොග් එකේ. ඒකෙ මෙයාගෙ නම ගම විස්තරයක් දාලා තියෙනවා. නම කාංචනා වඩුගේලු. මේ විස්තර ඇත්තද බොරුද මං දන්නෙ නැහැ. මට ඒකෙන් වැඩකුත් නැහැ.
මම දෙයක් ලියලා පල කරන්නෙ කාට හරි කියවලා රසවිදින්න. නමුත් කවුරු හරි ඒක කොපි කරන්නෙ ඇයි..? කරත් කමක් නෑ අඩුගානෙ ගත්තෙ කොහෙන්ද කියලා හරි කියනවනමි..
මගේ නිර්මාණ ලස්සන නැති වෙන්න පුලුවන්. මේක මහ ලොකු දෙයක්ද, ඇයි ඔතරම් කියවන්නෙ කියලත් තව කාට හරි හිතෙයි. නමුත් කාට නැතත් මට මගේ දේවල් වටිනවා. මමත් බ්ලොග් කරණයට ආධුනිකයෙක් තවමත්.
කාටහරි උදව්වක් ඕන නම් මං ලෑස්තියි හරිම සතුටෙන් උදවු කරන්න. නමුත් මේ වගේ බාල වැඩ කරද්දිනම් කලකිරෙනවා. මං මේ බ්ලොගය ලියන්නෙ මගේ හිතේ තියෙන වේදනාව අඩු කරගන්න මිසක් මට ජනප්‍රිය බ්ලොගර් කෙනෙක් වෙන්න කිසිම ආසවක් නැහැ..
දැන් සමහර විට මං මේක ලිවුවට පස්සෙ ඔය කෙනා ලිපිය මකලා දාන්නත් පුලුවන් නිසා මං screen shots අරගත්තා. මගේ පෝස්ට් එකෙයි ඒ පෝස්ට් එකෙයි දෙකේම screen shots මෙතන කියෙනවා. 











මමලියපු එක                                                          කොපිකරපු එක

මගෙ නිර්මාණ අවලස්සන වෙන්න පුලුවන්. නමුත් කරැණාකරලා මීට පස්සෙවත් කවුරුහරි කව කෙනෙකුගේ නිර්මාණයක් වෙන තැනක දානවනම් අඩුගානෙ ගත්ත තැනවත් සටහන් කරන්න. මටනම් මගෙ නිර්මාණ පරිස්සම් කරලා හංගලා තියා ගන්න කිසිම උවමනාවක් නැහැ.  කවුරුහරි රසවිදිනවානම් මගෙ සතුට ඒක තමයි. නමුත් කෙනෙකුගේ නිර්මාණයක අයිතියවත් ඔහුට තිබිය යුතුයි නේද? (අවාසනාවට මේක අපේ රටේ හැටි....)
අවසාන වශයෙන් කාංචනා වඩුගේ (ඇතැම්විට අන්වර්ථ නාමයක් විය හැක) නම් වූ මට නුඹ ගැන කලකිරීමක් මිස කිසිදු තරහක් වෛරයක් මා වෙත නොමැති බව පමණක් සටහන් කරන්නම්. නුඹගේ බ්ලොග් අනාගතයට සුභ පතමි.

මරණය...

මරණයටවත් බැහැ
නුඹ මගෙන් වෙන් කරන්න
සදාකල් නුඹෙ පසුපස
එන්න මට ඉඩ දෙන්න....
සොහොන් බිමේ පාලුවට
සුලගක්ව හමා විත්
එක්වරක් හෝ ඇවිත්
මගේ හිත සනසන්න....

නුඹ වෙනුවෙන් ගැලු කදුල.....

වස්සාන නිම්නයේ
සිහිල් පවනැල්ලක
හිම කදු මාවතේ තුරු මත ඉදන් ගැයු
විහග ගීතය ගොලුවෙලා අද....
සරා සදද මිලින වී
සීතලම සීතල එකම කදුලක්
නෙතු අද්දර ඉතිරිව ඇත.....
නුඹේ නමින් ගිලිහෙන්නට
මේ නිසල නිශා යාමයේ
තුන් සිත හඩනා හඩ
ඔබට ඇසේනම්....

මේකට මාතෘකාවක් ඕනමද?


අද මගෙ ජීවිතේට මහ එපා කරපු දවසක්. මං දන්නෙ නෑ මට එහෙම හිතෙන්නෙ ඇයි කියලා. සමහර විට මේ සිද්දීය ඒ හැටි ලොකු දෙයක් නෙමෙයි කියලා කාටහරි හිතෙන්න පුලුවන්. නැත්තං ඕක ඔය හැටි ගනන් ගන්න දෙයක් නෙමෙයි කියලත්සමහරැ හිතයි. නමුත් මට දුක මං නිසා මේකට අහක හිටපු කෙනෙකුට වෙච්ච හිත රිදවීම ගැනයි. අපි කෙලින්ම කතාවට එමුකො. මෙන්න මේකයි සිද්ධිය.
මේ ආසන්න දවසකදි අපේ පාසලේ බිග් මැචි එක පැවැත්වෙනවා. පාසල මොකක්ද කියලා කියන්න ඕන නැහැ. බිග්මැචි කාලෙට ඉතින් හැම පාසටක්ම වගේ පූර්ව ප්‍රචාරණ වැඩසටහන් කරනවනෙ.  ඉතින් ඒ නිසා ඕකට මේ දවස් වල විවිධ විදියෙ ප්‍රචාරණ වැඩසටහන් කිහිපයක් අපේ පාසලෙනුත් කරගෙන යනවා. මුහුණු පොතේ පවා මේ ගැන දැනුවත් කිරීම් කරන්න අපේ පාසලේ සහෝදර සහෝදරියන් කටයුතු කරනවා. අද දහවල් අපේ පාසලේ සහෝදරයෙක් මට පණිවිඩයක් එවලා තිබුණා මුහුණු පොතේ හදුනාගන්නා රෑපය සදහා මේ දින කීපයට පාසලේ ධජය දාමු කියලා. ඔය නිදහස් දිනේට ගෙවල් වල අපේ ජාතික කොඩිය දානවා වගේ කියලා හිතාගන්නනො. අපිට අකුරු කරන්න සෙවන දීපු පාසල නිසා ඉතින් කොහොම හරි ඔය වැඩේ අපි කලා කියමුකො. පාසලේ වෙබ් සයිට් එක කරගෙන යන්නෙත් මං නිසා මමත් මේ වැඩේට බැහැලම මගෙ සපොර්ට් එක දුන්නා. ඒ මොකද මං මගේ පාසලට ආදරෙයි. දැං ඔයාලා කියන්න එපා ඔය දෙයින් මොකක්ද ඇති පලේ කියලා. ඒක පුංචි අහිංසක වැඩක් විතරයි පාසලේ ප්‍රසිද්ධිය වෙනුවෙන් කරපු.
 මං ඉතිං හවස දෙකේ විතර ඉදන් මුනු පොතට වෙලා එන එන යාලුවන්ට චැටි එකෙනුත් පණිවිඩ මගිනුත් ඉල්ලීමක් කරා මේ විදිහට කරන්න කියලා. ඇත්තටම බොහොම සංතෝසයි ගොඩක් දෙනා හරිම ආසාවෙන් ඒ මොහොතෙම ප්‍රතිචාර දක්වන්න ක්‍රියා කලා. සමහර දෙනෙක් විවිධ ප්‍රශ්න කිරීමි වලින් පස්සෙ සහ‍යෝගය දුන්නා. තවත් සමහරැන්ට පොඩි පොඩි උපකාර එහෙමත් දෙන්න උනා. සමහරැන්ට මේක විහිලුවක් වගෙත් පේන්න ඇති. ඒවා ඉතිං මිනිස්සු හිතන විදිහ අපට වෙනස් කරන්න බැහැනෙ. මං වැරදිලා වෙන පාසල් වල මිතුරන්ට යැවුවම ඔවුන් බොහොම සුහදව කියනවා මං මේ පාසලේ නොවෙයි කියලා. නමුත් එක සහෝදරයෙක් කීවා මෙහෙම. අයියා මේක මගෙ පාසල නොවුනට මගේ අම්මගෙ තාත්තගෙ සහෝදරයගෙ පාසල ඒ නිසා මං ‍ඒ වෙනුවෙන් දාන්නමි කියලා.
නමුත් මට ගොඩක්ම කලකිරිමකට මුහුණ දෙන්න වුන සිද්ධියක් සිදු වුනා. අපේ පාසලේම සහෝදරියකට මං මේ ඉල්ලීම කරලා චැටි මැසේජ් එකක් යැව්වා. මේ කියන කෙනා හැබැයි මං වැඩිය දන්න කියන කෙනෙක් නෙමෙයි. නමුත් මං ඉතාම ලගින් ආශ්‍රය කරන මල්ලි කෙනෙක්ගෙ හිතවත් කෙනෙක් කියලා මං දැනගෙන හිටියා. කොහොම හරි මගේ පලමු පණිවිඩයට ප්‍රතිචාරයක් නැති නිසා මං කලේ නැවත msg එකක් යැවුවා. මට ඒකෙ අමුත්තක් තිබුණෙ නැහැ මොකද කිහිප දෙනෙක්ටම ඔය දේ කල නිසා. නමුත් මේ සහෝදරිය දෙවන වර මගේ පණිවිඩයට පිලිතුරැ ලෙස දැක්වුයේ ප්‍රතික්ෂේප කිරිම. ඔය පිලිතුර අද දවසට කීප දෙනෙක්ගෙන් බොහෝ වාරයක්ම ලැබුණ නිසා මම ආපහු පණිවිඩයක් මොනවද ඉගෙන ගත් පාසලට ගවුරවයක් විදිහට  සලකලාවත් මේ වැඩේ කරන්න බැරිද කියලා. නමුත් ඇගේ පිලිතුර වුනේ පාසලට ‍ගවුරව කරන ආකාරය ඈ හොදින් දන්නා අතර මා එක කියා දීම අනවශ්‍ය බවත්ය. තවද ඈ මෙම පාසලේ සිටියේ වසර එකහමාරක් පමණ කාලයක් බවත් එසේනම් තමාගේ පාසල වසර එකොලහක් ඉගෙනගත් පාසල නිසා එයට මීටත් වඩා ගරැ කරනා බවත්ය. ඒබැවින් කෙසේවත් අප මගේ ඉල්ලීම ඉටු නොකරන බවත් කීය. මා දුර දිග නොසිතා කල දේට කිහිප විටක් සමාව ඉල්ලුවද ඇ ඒ සදහා ප්‍රතිචාර දැක්වීමෙන්ද වැලකී සිටියාය. සමහර විට ඇය, මා මානසික රෝගියෙකු ලෙස දකින්නට ඇත.
සොයුරිය, වැරදුනේ මටය. මෙයින් මා ලැබූ කිසිදු වාසියක් නොමැත. අඩුම ගානේ ම‍ට මේ වෙනුවෙන් අබ ඇටයක දෙයක් හෝ නොලැබේ. හුදෙක් පාසලේ නම ජනප්‍රිය කිරීමේ වෑයම වෙනුවෙන් අප සොයුරන් කිහිප දෙනෙකුගේ අහිංසක උත්සහයට දායක වීමෙන් මා හට අවසානයේ සිදුවූයේ මගේ සිත රිදවාගන්නටය. ඒ නුඹ මා සමග අමනාප වු නිසානම් නොවේ. මගේ ක්‍රියාව නිසා සිදුවූ දෙයින් අපහසුතාවට පත්වූයේ මට ඔබ හදුන්වා දෙන්නට කටයුතු කල, එකකුස නූපන්නත් මගේම සොයුරා ලෙස සලකන ඔහු නිසාය. මගේ කියු දැයින් නුබේ සිත රිදුනානම් මට සමාව දෙන ලෙස ඉල්ලමි. මගේ උත්සාහයේ ප්‍රතිඵල මා ඇස් පනාපිටම අත්දකින නිසා සිත පතුලේ ඇති සතුටට මෙය බාධාවක් නොවන බව පමණක් මම අදහමි.
මෙම ලිපිය මුල සිට අගටම කියවූයේනම් ඇතැම් විට මෙහි කිසිවක් නොමැති බැව් ඔබට වැටහෙනු ඇත. නමුත් ඒ තුල බොහෝ දේ තිබේ.
වැරදි ඇයද, මම ද? මම ඔබෙන් අසමි. තීරණය ඔබට බාර කරමි.

මගේ තනිකම.....

තනි මකන්නට කවුරු නැතිව
තනිකමම විතරක් තනියට
ලග හිදින මේ නිශාවේ......
සිතේ තෙරපෙන සුසුම් පොදියම
හැර දමාලු කවුලු දොරින්
ඈත අනන්තයට පාවී ගිය සද.......
සුපිපි කුමුදු කුසුම් සුවදින් නැලවුන
සුමුදු සද මඩල පවා 
ඉකිබිදින බව
දැනුනේද නුඹට.......
සත්තකින්ම කියන් මට
මගේම දයාබර වූ නුඹම
තව එකම එක බලාපොරොත්තුවක්
සිරකල මගේ බොලද හදවත
මේ රිදුම් හමුවේ අසරණව
තව කොතෙක් නම්
බලා ඉන්නද?........

වැලපීම......

නුඔ නැතිවා තමයි
කුමක් කරනුද මා....
වැලපෙනු බැහැ මට
ලොවට හොරෙන් මිස.....
යලියලිත් නෙතු ගැටෙනා කල
ඉස්සර මෙන් අප
යනෙනා මග තොට
නුඹ නෙතු මා අභිමුව.....
දුක සගවා ගමි
ආයාසෙන් වුව.....

සත්‍යය....

තුෂාරයේ තුහින පටල ඉරාගෙන
හිරුමඩල නැගෙන සද
හැමදාම හමුවුණු ඔය නිල් දෙනෙතට
සත්තයි මං ආදරේ කලා....

මුවගින් නොකීවත්
දෙනෙතින් හොරෙන් කිවු රහසට
මටත් නොදැනීම වාගේ
සත්තයි මං ආදරේ කලා.....



සුවද මල් පිපුණු මාවතේ 
දෑත් පටලා ඇවිද නොගියාට
රහසින් හමුවී නොදෙඩුවාට
සත්තයි මං ආදරේ කලා.....

මගේ ආදරේ හැර දමා
ඔහුගෙ සෙවනට ගියත්
සදාකාලික මගේ ලෝකය වූ නුඹට
සත්තයි මං ආදරේ කලා.....

විඩාව....

විඩාපත් වුවද මා         
යහනට පිලිපන්නේ
නිදන්නට නොව......
නුඹගෙන් තොරව මා
තනිවූ නිමේෂය
හුදකලාවේ ගෙවාදමන්නට
සිත දිරි වඩාගත නොහැකි
නිසාවෙනි.......

තනිකම....

තෙරක් නොමැතිව     
මං මුලාවේ.............
මහ සයුරක රැලි තරග
අතරේ තනිවුන.......
පුංචි කඩදාසි ඔරුව....
මම.........

නික්ම යන්නට අවසරයි (ජීවිතෙන්)....

මගේ ජීවිතෙන් මං ඈත් වෙනවා..
ඔය රත්තරන් හිතට මං   
දුක් ‍දෙන්නෙ කොහොමද තවත්....
ඔයා තනිවෙලා,
මගේ මතකය එක්ක....
මං තනිවෙලා,
මේ සල්ලි වලින් වට වෙච්ච ලෝකෙක......
මං අද හෙටම මේ පුංචි රටෙනුත් ඈත් වෙලා
යන්න යාවී......
අනේ ඒත් මට ඊට කලින්
ඔයාගෙ හුස්ම රැදුන
මේ රට ඇතුලෙදි.....
අන්තිම හුස්ම ටික හලන්න
අවසර දෙන්න....
අනේ ඔයාට ගොඩක් පින්...
මට තව දුක් විදින්න බෑ......

(මං හැමදාමත් කදුලු හලන ඔයාගෙ පුංචි සමනලී)
2010/03/05  08.32PM

ජීවිතය (මේ වගේද)?

සතුටු ඉර මකා 
සැහැල්ලු දිවියට නැවතුමේ තිත තබා
දුකඳුර කලු දුම් පිඹින විට
පහන් දල්වමි මසිත් කුටියෙහි
තබනු නොහැකියෙන් ඔබ එහි කලුවරේ...... 

මසක් නොඉක්මුණි
මසිත් කුටියට ඔබ පැමිණ
එක් වරකුදු නොසිතුවෙමි
බැඳී පැටලී ගැවසෙන්න......

වුවමනාවෙන්ම මගහැරියෙමි
පිපෙන සිතුවිලි පිට නොකලෙමි
අහිංසක අසරණ ඔබට
සුවඳ කර පිදුවෙමි.....

එහෙත් හිමි නැති බව හිත
ඉඳුරාම දනිමි....
තනිව විඳගන්නෙමි
දිවිතරණයට නගින පියගැට ගානේ.....
හීන ඇහිඳින්න වෙයි මට
හීන ඉහිරුණු දාක....

දුර යන්න බැරි මේ බැඳීම
කුමට මා සොයා ආවාද......
ගොලු වුනාදෙන් එය
අමිහිරි අත්දැකීමක් ලෙසට
පෙර සේම......

අවසන් ලියුම(ද)?

හිනාව අමතක කරපු මං 
හිනා වුනේ ඔයා නිසාමයි.......
ඒ හිනාව ලස්සනයි කියලා
ඔයා කියපු හැටි මට තාම මතකයි......
ඒත් රත්තරනේ....
දැන් ආයෙත් ඒ හිනාව
මට අමතක කරන්න කාලෙ ඇවිත්....
මං යන්නම් රත්තරනේ.....
ඇත්තටම....
මට බෑ ඔයාගේ ජීවිතේ නැති කරන්න....
මට බෑ ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි
අසරණ කරවන්න....
අපේ ආදරේ වෙනුවෙන්
ඒ මිනිස්සු කදුලු හලන්න ඕනෙ නෑ.....
අපි අඩමු ඇස් රිදෙනකල්.......
අපි දුක් විදිමු
ඒ අයට දුක් නොදී...........
(මං හැමදාමත් කදුලු හලන ඔයාගෙ පුංචි සමනලී)
2010/03/04  07.43PM
මේ ඔබ නොදන්නා ඇය ලියු කථාවයි.......

නුඹ මගේ නොවේ.............

නුඹ මගේ යැයි  
සිතා සිටියෙමි මා...
දිවා රෑ පෙම් කලෙමි.....
පෙරුම් පිරුවෙම්
නුඹ දකින්නට සිය දහස්වර....
නමුදු ඒ පිරූ පෙරුමන්
එකින් එක බිදීගොස්
නුඹ අන්සතුය අද......

නොඉදුල් මල


සහසක් රැකවරණ මැද
සුපිපුනත් කටුපදුරු අග
පුංචි රෝසමලේ නුඹ....
කුමන වෙහෙසක්ද
ලං වන්නට නුඹ වෙතට
දහසක් වූ බඹර කැලට....

ඔබ මට හිමිද?

අරුණලු කැලුම් ගෙන
හිරු මඩල නැගෙන සද
කැකුලු හිනැහෙන සීත උදයේ
නුඹේ සුන්දර වත කමල
 නෙතු ගැටෙන ඇසිල්ලෙහි
මා සිතට නැගෙන්නේ ආදරය බැව්
සත්තයි....

නුඹේ දෙනෙත අභිමුවෙහි
මා සිත ගොලු වී
මුවින් පිට නොවන
හැගුම් පෙල
ආදරය නොවේ නම්.........

ඇරඹුම......

 
හිතට වේදනාවක් තනිකමක් දැනුනම කොල කෑල්ලක් අරගෙන මොනවා හරි කුරුටු ගාන එක තමයි මගේ පුරුද්ද වෙලා තිබුණෙ. මගේ සටහන් ලියන පොත් වල අනන්තවත් ඒ වගේ කුරුටු ගාපු තැන් තියෙනවා. සමහරු නම් මට විහිලු කලා. මං හරි බොලදයිලු, ඔය වගේ දාහක් දේවල් කීවා. සමහර විට ඒ නිසාම වෙන්න ඇති මගේ ඒ වැඩේ නැවතුනේ.
ඒ වුනත් මං හිතනවා මං ආයෙත් ඒ දේ පුරුදු වුනොත් හොදයි කියලා. මගේම ජීවිත අත්දැකීම් ගොඩක් එකතු කරලි තාමත් මා ලග පරිස්සමින් තියෙනවා. ඒවා කියවපු කීප දෙනෙකුගේ ඉල්ලීම නිසා මට හිතෙනවා ආපහු ලියන්න පටන් ගන්න ඕන කියලා.

අපි මේ ලොකේ බලාපොරොත්තු වෙන ගොඩක් දේවල් අපෙන් ඈතට ඇදිලා යනවා. ආයේ කවමදාවත් ලං කරගන්න බැරි වෙන විදියට. ඒ වෙලාවට හිතට දැනෙන වේදනාව දරා ගන්න බැරි වුනත් ඒ වේදනාවන් අස්සසෙන් මතකෙට ගලාගෙන එන අතීත සුන්දර මතකයන් අර වේදනාව අතරින් ගලාගෙන යද්දි පුංචි සහනයක් දැනෙනවා. ජීවිතේ ලබා ගන්න උත්සහ කරපු ගොඩක් දේවල් එකින් එක ගිලිහිලා යද්දි ඒ වෙනුවෙන් ඇස්වලින් ගලන කදුලු නවත්තන්න හුගක් උත්සහ කරන්න වෙනවා නේද? එහෙම දවසටත් අඩන්නනෙ නැත්තම් කදුලු වාවගන්න පුලුවන්නම්.....
ඒත් එහෙම ඉන්න අමාරුයි. අන්න ඒ වගේ වෙලාවට ලෝකෙට හො‍රෙන් හරි අපි අඩනවා. උඩින් ලෝකෙට පේනන හිනාවෙලා වැඩියෙන්ම සතුටින් ඉන්නවා කියලා පිටට පේන අය තමයි හිතේ ලොකු දුක් ගංගාවල් පුරවගෙන කාටවත්ම නොකියා ඒ දුක තනියම උහුලගෙන ජීවත් වෙන්නෙ. හුගක් වෙලාවට ඒ තමන් වෙනුවෙන් නෙමෙයි. වෙන කාගෙ හරි යහපතක් වෙනුවෙන්. ගොඩක් ආදරය කරපු අය දාලා යන්න උනාම එහෙම දාලා යන්න බැරුව, කෑ ගහලා අඩන්න ඕනෙ වුනත් එහෙම කරන්න බැරි අය අනන්තවත් මේ ලෝකෙ ඉන්නවා. ඒත් එයාලා ලෝකෙට හොරෙන් මහා කදුලු ගංගාවල් හලනවා තමන්ගෙ දුක තුනී කරගන්න.
වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු කෙනෙක්ගෙ යහපත වෙනුවෙන් නැත්තම් අම්මා තාත්තා, සහෝදර සහෝදරියන්ගෙ යහපත වෙනුවෙන් තමන්ට අවාසියක් වෙන තීරණ අරගෙන ඒ ගැන ලෝකෙට හොරෙන් දුක් වෙවී හැමදාමත් හිතින් හඩා වැටෙන, ඒ වගේ කැප කීරිම් කරපු අය ඇත්තටම නියම මිනිස්සු. එහෙම නේද?

ඉතින් එන්න. අපි අපේ අත්දැකීම් බෙදාගනිමු.